رفیقم سید علی

از لحظه وقوع زلزله عده ای دارند پاچه هم را می گیرند.

آخوند اگر برود کمک کند، می گویند این ربا بازیست!

اگر نرود می گویند: مفت خورند.

سپاهی یا بسیجی  داوطلب اگر نفر اول بروند کمک، می گویند چه عجب سوریه و عراق را رها کردید.

اگر نروند می گویند چرا عراق و سوریه را رها نکردید و به مردم خودمان نرسیدید.

هیأتی، مداح و زائر اربعین، مستقیم پس از زیارت به کرمانشاه بروند می گویند چرا مثل موکب ها برای مردم خرج نمی کنید،

اگر بروند کمک کنند، می گویند خب وظیفه شان است!

سود این همه پاچه گرفتن چیست؟

برای زلزله زده ها غذا می شود؟ سرپناه می شود؟

عده ای فقط دهان باز دارند تا نفرت پراکنی کنند و دسته های بسته ای دارند و توان باز کردن گره ای را نداشته و نخواهند داشت.

همه می خواهند الماس باشند،

اما تعداد کمی حاضرند تراشیده شوند.

مهم نیست چقدر پر مشغله ای،

باید زمانی برای کتاب خواندن پیدا کنی و یا این که خود را

در محاصره نادانی خواهی دید.

«پروردگار تو تازیانه عذاب را بر آن ها مداوم فرو ریخت»

مثل بارانی که قطراتش مداوم بر سر انسان فرو می ریزد.

چرا نمی گوید پروردگارشان عذابشان کرد؟ بلکه می گوید

پروردگار تو «ربک» می خواهد بگوید

سرنوشت قوم و امت تو هم همین می شود اگر آن طور عمل کنند. این قصه یکسری اقوام خاص فقط در گذشته نیست.

«استاد عرب»

خسته ام از این همه شِرک

من توحید تو را می خواهم

کمی از توحید خودت را بچشان به کامم

زهر تلخ این شِرک

آخر مرا پشت به قبله می کُشد

نخواه که با شرک

پشت به قبله بمیرم

آقای مهربانی ها!

خدایت را نشانم بده

و بگذار مسلمان از دنیا بروم.